Eluterius

Zwaar hijgend en met een blik alsof ze zich geen raad weet zet Silla zich in de zetel neer. Met een bevende hand legt ze haar gsm op het salontafeltje. Ze is duidelijk bijzonder geschrokken. Je zou verwachten dat ze nu van schrik een angstscheet zou laten, maar zelfs dat gebeurt niet. Langzaam laat ze de gsm los en legt ze beide handen op haar knieën. Iedereen heeft haar in de gaten nu. Na enkele tellen richt ze haar hoofd op en kijkt ze rond. Gaat ze nu nog vertellen wat er scheelt?

“Gaat ge nu nog vertellen wat er scheelt?!” vraagt Jos.
Silla hijgt en knippert met de ogen.
“Da... da dat was Henk... Henk.” stamelt ze.
“En wie is Henk Henk?” vraagt Jos.
“Henk... Collega... H... Henk...” gaat Silla verder.
“Ja...? En??”
“Het ging over dat graaftoestel, het is... 't is gepikt!”

“Hoe het is gepikt, dat staat toch onder het afdak?” vraagt Ma.
“Ja maar het is gepikt” vervolgt Silla, “en ik heb dat gedaan!”
“Huh? Hoe? Watte?”

Men begrijpt het niet. Dus Silla ademt eens goed in en legt dan uit: “Die graafmachine, die was voor een klant, maar ik heb die gewoon niet afgeleverd. Ik heb een smoes kunnen verzinnen omdat ik die zelf wou hebben. Dus ik heb die in de camion laten staan en mee naar hier genomen.”
“Ja en?” zegt Pa.”Er staat hier wel meer dat ge zogezegd vergeten zijn af te leveren he! Onzen televisie, de barbecue, ...”
“De kandelaar in de gang”, vult Patricia aan.
“Mijn donsdeken”, zegt Anthony.
“Die fiets”, zegt Ma.
“De kandelaar in de gang”, zegt Kenny...

Voordat Kenny een opmerking kan krijgen gaat Silla verder: “Henk heeft gebeld om te zeggen dat ze er deze keer achter zijn gekomen. Ze weten zo goed als zeker dat ik dat stoestel heb achtergehouden en ze gaan hier komen kijken!”
“Dan moeten we dat verstoppen he!” zegt Anthony.
“Verstoppen, verstoppen, 't is geen Matchboxken eh!” antwoordt Silla.
“Mààr, mààr, mààr toch!” komt Pa tussenbeide, op zijn welbekende, onverschillige manier. Zou hij weer een simpel, maar edoch zeer goei idee hebben?

“Gij weet niet wat ik nu riskeer zeker?” vraagt Silla.
Silla loopt namelijk het risico om haar vrachtwagen en dus ook haar werk te verliezen. En ze kàn niks anders dan met een vrachtwagen rijden; want een diploma heeft ze niet!
“Het is toch simpel!” zegt Pa. “Wat doet ge met dat ding?”
“Gaten graven, wat anders” mort Jos.
“Ja. Dus. Ge graaft een gat diep genoeg, ge rijdt dat ding in dat gat en met een spade gooit ge alles dicht. Opgelost.”

Het is even stil in de woonkamer. Opnieuw heeft Pa een simpele, maar geniale oplossing.
De graafmachine zélf ingraven: een stom idee, dus ze doen dat.
Jos en Anthony rennen direct naar buiten om het plan uit te voeren, want beraadslagen en plannen hoeft niet ten huize Kneuters, dat is bekend.
Jos rijdt het ding naar een plek in de tuin waar er plaats genoeg is. De palletten die daar liggen en staan worden op een stapel gelegd. Meteen begint hij te graven.
Wanneer de machine in de grond zit en het gat dichtgemaakt wordt zegt Jos: “Ze gaan wel zien dat er hier gegraven is he, hoe gaan we dat verdoemelen?”
Anthony kijkt rond. Achteraan in de tuin is een gat in de haag en wat ziet hij daar liggen? Bij buurman Firmin ligt een stapeltje jonge boompjes. Als ze er daar ééntje van “lenen”, dat merkt niemand. Voordat iemand tot honderdvijfendertig heeft kunnen tellen staat het boompje al in de grond. De rest van het uitgegraven zand wordt deels snel-snel gekneed tot een walletje rond het zopas aangelegde perkje en deels in het rond gezwierd met de spade. Dat hebben ze weer goed opgelost!

En enkele uren later stopt er een auto voor de deur. Een man stapt uit en kijkt rond. Hoewel de huizen hier bijna allemaal een gelijkaardige, bijzondere sfeer uitstralen weet hij zeker dat hij hier moet zijn. Iéts, hij kan er niet direct zijn vinger op leggen wat precies, straalt gewoon uit dat de Kneutersen en Silla hier wonen.

Dan stopt er ook een politiebusje. Twee wetsdienaars stappen uit en stappen met de man, die Silla's baas blijkt te zijn, via de inrit naar de achterkant van het huis. Silla zet haar serieus gezicht op en gaat naar buiten.

“Priscilla, gij weet zeker al waarom wij hier zijn?” steekt de baas van wal.
“Nee...” antwoordt Silla.
“Zegt Kubotta u iets?”
“Dat zijn printers en kopieermachines dacht ik” zegt Silla.
“Nee Priscilla. Nee. Dat zijn geen printers en kopieermachines. Dat is een merk van graafmachines. En van dat merk hebt gij er een tijdje terug ergens eentje moeten afleveren en dat is nooit gebeurd. En ja, wij denken dat gij die gejat hebt.”
Sila plant de vuisten theatraal in de zij en zegt “Seg wa is deeeeeeees!? Wa denkt gij wel nie van mij?”
“Wij missen een Kubotta graafmachine en wij denken gewoon dat gij er voor iets tussen zit” antwoordt haar baas.
“Misschien is het bij de klant zelf wel gejat! Ik heb u toen toch gebeld om te zeggen dat dat ding weg was? Zijt ge dat alweer vergeten? Ik lever altijd alles netjes af!” bijt Silla van zich af.
“En toch denken wij dat er iets niet pluis is. Henk heeft verteld dat gezegd hebt dat ge met uwe vent er iets bij ging doen en dat zou iets met graafwerken zijn.”
Jos haakt in en zegt “Dat gingen wij doen ja, maar ziet gij hier ergens een graafmachine staan dan?”
“Nee. Maar gij hebt wel een t-shirt aan met daarop een duidelijke hint!”
Jos heeft helaas op dat moment een t-shirt aan met daarop de naam van hun toekomstig bedrijfje en de slogan die Pa bedacht had.
“Goeie reclameslaganslagzin hé!” zegt Pa trots. “Heb ík bedacht! Wij – doen – het – grondig!”


Eén van de politiemannen moeit zich en zegt, terwijl hij naar de omgeploegde grond wijst: “Daar is duidelijk kortelings nog grondig iets gedaan!”
“Ja om dat boomke te planten en dat doen we met een spade” foetert Jos gespeeld.
“Er is duidelijk drie of vier vierkante meter gegraven. Dat is wel veel voor één boomke he! Het lijkt wel of er daar nog iets anders in de grond zit!”
“Weet ge wat ge doet?” zegt Jos dan, terwijl hij de spade vastneemt. “Hier, begin maar te graven als ge het dan toch zo zeker weet!”

De zelfverzekerde politieman neemt de spade in zijn handen en stapt naar het stuk grond waar de Kubotta begraven zit. Hij begint direct te graven. Maar dan, zoals het in elk spannend verhaal hoort te gaan, krijgen ze een oproep voor een burenruzie enkele straten verder. Het zou daar stevig uit de hand aan het lopen zijn en alle patrouilles worden opgeroepen om te gaan helpen.
Oef! Hiermee is het probleem met de ontvreemde graafmachine voorlopig van de baan!


's Anderendaags, bij Jos en Anthony op het werk... Jos heeft een dag verlof.
De sfeer is veel meer ontspannen sinds Patrick uitgevallen is.


Tommie, de aansteller, is sinds een tijdje bezig met fitness (of fitnis, zoals hij het zelf op zijn Facebook vermeldt) en denkt dat hij na vijf trainingen al een soort Dwayne Johnson is. Tijdens een rustig moment staat hij met Erich en Tine aan de kassa en komt zijn gesport ter sprake.
“Jaaa... en ik ga ook elke dag vijf kilometer lopen!” zegt hij fier.
“Holala” antwoordt Erich, “gij gaat er nogal voor!”
“Jazeker!” zegt Tommie. En met een brede glimlach zegt hij: “No pain, no game he!”
“No gainnnnnnnnn” verbetert Erich. “Het is gain. Winst. Vooruitgang.”
Tommie probeert de glimlach aan te houden en begint direct over iets anders. Hij trekt zijn t-shirt omhoog en zegt, terwijl hij op zijn borstkas slaat: “Kijk maar eens hiér! Puur beton!!”
“Het moet alleen nog hard worden”, antwoordt Erich. Tommie merkt dat zijn aanstellerij geen succes heeft en gaat dan maar weer aan het werk.

Even later is het middagpauze. Anthony heeft zich al op zijn vast plekje neergezet en dan komt ook poetsvrouw Hilde binnen, die zoals gewoonlijk aan hetzelfde tafeltje gaat zitten. Ze zet haar brooddoos neer en neemt haar gsm uit haar tas en begint vrijwel direct over het scherm te vegen.
Dan komt ook Erich erbij zitten.
“Waar gaan we het vandaag eens over hebben? Aambeien? Braaksel?” vraagt hij.
Anthony antwoordt: “- Oh man ik heb op fb een pagina gevonden, die heet "Braakliggend Terrein" en daar ziet ge foto's van trottoirpizza's, kotsplassen, ,... Góór!”
“Oh! Prachtig! Volgende keer als 't bij u nog eens zo ver is gaan we eens wat foto's insturen hahaha!” antwoordt Erich geamuseerd.
Hilde heeft het gesprek tussen de twee jongens deze keer niet gehoord. Ze is te druk bezig met op haar scherm te kijken. Plots zegt ze: "Hier, dat bericht van die handbaldames die het beu zijn om bikinibroekjes te moéten dragen! De handbalfederatie past kledingvoorschriften aan na bikinibroekjesgate! Héél goed gedaan van die dames. Proficiat! Je moet je sport kunnen doen in kledij waarin je je goed voelt. Wie vrouwen in bikinibroekjes wil zien moet maar elders gaan kijken. Vroeger speelden de voetballers ook in korte shorts en nu met broeken tot aan hun knieën. Niemand heeft daar ooit over geleuterd."

"Dus je moet je sport kunnen doen in kledij waarin je je goed voelt?" vraagt Anthony.
"Ja".
Erich kan het weer niet laten om te reageren: "Tennissen in een trouwkleed, schermen in een sumopak, schaken met een helm op, ..."
"Voetballen op zwemvliezen, padellen op ski's" vervolgt Anthony.
"Bloemschikken in een harnas, roeien met een pingpongpalet, ..." voegt Hilde zelf toe.


Dan komt ook Chantal erbij zitten aan het tafeltje. Ze heeft een blad vast.
“Hoe is het met Patrick z'n outburn?” vraagt Hilde.
“Ik heb er niks meer van gehoord” zegt Chantal. Ze legt het blad dat ze vast heeft op tafel en zegt: “Morgen is het jaarlijkse gezondheidscontrole. Jullie staan op de lijst en Jos ook. Zegt gij hem dat straks, Anthony?”
“Ja, okee” antwoordt Anthony.


Als hij dat maar niet gaat vergeten!