Eluterius

Anthony is naar zijn kamer gevlucht, totaal ontredderd. Hij zou iets moeten doen om dit van zich af te schudden, om te beginnen iets drinken om van de vunzige asbaksmaak, die nog duidelijk op zijn tong zit, af te geraken. Enkele blikken Likwid Powa zouden daarvoor in aanmerking kunnen komen, maar dan moet hij weer naar beneden en daar blijft hij liefst even weg nu!
Zou hij Germaine nog eens contacteren? Met haar had hij een tijdje geleden een mislukte date, zij had hem aan het lijntje gehouden en hij was daardoor van een zeer koude kermis thuisgekomen. Nee... haar nu benaderen is geen goed idee. Hij pakt zijn gsm en belt Erich.

”Hei Kneuters!” roept Erich als hij oppakt.
"Hoe dikwijls moet ik het nu nog zeggen? Oftewel zegt ge hallo Kneuters, oftewel hei Anthony, maar niet hei Kneuters, oké?" antwoordt Anthony.
“Ohja okee, sorry... Wat is 't?”

Anthony legt beschaamd uit wat er zonet gebeurd is. Erich weet niet of hij mag lachen of niet. Hij doet dat dan maar niet, Anthony lijkt te ontdaan van het voorval.
“Gij valt precies wel in de smaak bij oudere vrouwen he!” merkt Erich op, opnieuw verwijzend naar die Germaine.
“Ik ben er niet zo blij mee!” zegt Anthony, “en ik moet dat van me af krijgen!”
“Weet ge wat? Wij gaan vanavond ene schuppen” stelt Erich voor.

Dàt zou een goei idee zijn! Sinds enkele dagen mogen de terrasjes weer open. Weliswaar maar tot 22u, maar dat is beter dan niks! Een paar fris getapte pinten achterover slaan zou nu wel welkom zijn!
Ze spreken af om naar De Krommen Toog te gaan en misschien ook even bij De Harmonie halt te houden.
Even later zit Anthony al aan een tafeltje bij hun stamcafé. Erich laat op zich wachten en dit is zijn gewoonte niet. Anthony zit er een half uur wanneer Erich arriveert. Op de fiets van zijn moeder, die hij nogal agressief tegen het hek smijt. Hij is niet vrolijk.
“Uw ma weer?” vraagt Anthony.
“Ja. Màn wat kan dat mens toch zàgen!” klaagt Erich. En meteen begint hij haar na te doen. Met de vuisten in zijn zij en een lelijke pruillip en een schuddend hoofd ratelt hij af:

“Moede nu wejal gaan zuipen? Gaat ge weer strontzat thuiskomen? En weer alles onderschijten en onderkotsen? Gij poetst het zelf op deze keer he! Blergh blergh blaat, moe moe mie ma mee, moemoe mimimi mie...”

“Ja uw ma kan er wat van”, zegt Anthony.
“Ik erger mij bont en blauw aan dat mens!”

Ondertussen staat Guy, de uitbater, aan hun tafeltje. “Pintje allebei?” vraagt hij.
“Breng er maar direct twee, want...”
Guy wacht even omdat hij denkt dat er nog een stuk zin komt, maar gaat dan toch maar de bestelling halen. Even later zet hij vier fris getapte pinten op het tafeltje. Erich neemt er eentje vast en ad fundumeert deze in één slok binnen.
“Aaaaaahhhhhhhh” zegt hij, terwijl hij zijn leeg glas neerzet. Hij neemt het andere glas vast en zegt “Ik moet wel opletten, want als ik een glas bier drink, word ik een ander mens, en die andere heeft altijd geweldige dorst!”

Ook Anthony begint aan zijn zwelgpartij. Veel moet hij niet onderdoen voor Erich, zijn eerste glas is ook snel leeg.
“Wat zou er met Silla aan de hand zijn?” vraagt hij dan.
“Ge weet dat niet, vrouwen zijn raar!” antwoordt Erich.

Anthony wil antwoorden maar wordt hierin gestoord omdat Davy en Curd bij hen aan het tafeltje komen zitten. Guy komt de bestelling opnemen en al snel beginnen de tongen los te komen.
Anthony is door het drankgebruik al wat meer open en vertelt over het voorval met zijn schoonzus. Er wordt gelachen en de vier vrienden gaan verder over hun geliefde onderwerp: vrouwen.

Curd begint: “Vrouwen en wolken kunt ge met elkaar vergelijken, op ne keer trekken ze weg en wordt het toch nog een stralende dag!”
Davy vult aan: “Mannen zijn beter in staand plassen, en vrouwen zijn dan weer beter in zitten zeiken!”
Anthony vervolgt: “Waarom zijn zoveel archeologen vrouwen? Het is bekend dat zij goed in het verleden kunnen graven!”

En dat gaat zo maar door! Maar de inspiratie raakt op en dus neemt Erich zijn gsm erbij om weetjes over vrouwen op te zoeken.

”Vijfendertig procent van de vrouwen heeft last van een opgeblazen gevoel...”
Aan dit feitje heeft niemand boodschap. Erich rammelt nog enkele weetjes af en zegt dan: “Hier! Luister! Zwangere vrouwen hebben meer zin in seks! Het is een feit dat de borsten tijdens de zwangerschap in ontwikkeling zijn en de baby op de vagina drukt. Dat kán lust opwekken!”

Zou Silla zwanger zijn? Het gesprek is plots stilgevallen. Het zou in elk geval veel kunnen verklaren: haar prikkelbaarheid, haar prikkelbaarheid en vooral haar prikkelbaarheid van de laatste dagen...

Het wordt tijd om naar huis te gaan. De jongens stappen op hun fiets en nemen afscheid. Davy en Curd wonen in elkaars buurt en fietsen samen weg. Erich en Anthony moeten de andere kant op.
Erich begint plots als een kind zig-zag over de stippellijn van het fietspad te zwalpen. Hierbij stoot hij een raar geluid uit: telkens als hij naar rechts zwaait klinkt het “Hèèèèèhhh” en na enkele malen begint Anthony mee te doen. Hun grunt wordt telkens luider en na verloop van tijd wordt er een soort interval canon gebruikt, waarbij Erich tweemaal een lage “Huuurrrghhh” laat horen en Anthony antwoordt met een hoge “Hèèèèèèèèhhh!!!”. Hun gebrul is van ver te horen.
Ondertussen zigzaggen ze verder om zo met hun voorwiel tussen de lijntjes van het fietspad te slalommen.
Uiterst kinderachtig, maar zeer amusant!

Een man die aan zijn auto bezig is gaat aan de straatkant staan en als Erich en Anthony passeren zegt hij geïrriteerd “Ge moogt ophouden met uw belachelijk gedoe!”

Erich en Anthony houden ogenblikkelijk op, maar zijn geprikkeld. De frustraties van thuis komen weer opzetten en de bemoeienis van die duivenmelker hoefde er echt niet bij.
“Ga uw vrouw lastigvallen, moeial!” roept Erich nog, terwijl hij een zwaaibeweging doet met zijn arm. Hij verliest bijna zijn evenwicht en hij vloekt.

Ze fietsen verder naar huis. Erich knotert en moppert onverstaanbaar. Af en toe spuwt hij verachtelijk op geparkeerde auto's en op brievenbussen. Zijn humeur is verpest, dat is wel duidelijk!

Het begint te schemeren. Ze passeren het plaatselijke voetbalplein. Enkele jongens die ze kennen en die hier voetballen zijn fans van de rivaliserende nationale club, en dit regionaal clubje wordt ermee vereenzelvigd. Erich remt af. Anthony komt naast hem staan.
Erich kijkt naar de gebouwtjes van de voetbalclub. Hij is nog steeds niet gekalmeerd. Maar ook Anthony voelt zich gebeten.
“Ik heb grotverdomme zin om iets kapot te maken... gromt Erich.
“Ik doe mee” antwoordt Anthony.
Ze leiden hun fiets aan de hand over het zandwegje wat naast het voetbalplein ligt. Achter een muurtje leggen ze hun fietsen neer. Erich springt over de omheining en stapt op een doel af. Hij neemt het net vast en gaat er met zijn volle gewicht aan hangen. Het net begeeft het al snel. Anthony rukt een cornervlag uit de grond en smijt ze met een flinke zwaai weg. De cornervlag komt terecht tegen de deur van de opslagruimte.
Erich heeft gezien dat de deur niet helemaal vast zit, ze beweegt wanneer de cornervlag er tegenaan knalt.
“Kom mee!” knort hij. Hij stapt naar de deur toe en begint er tegen te duwen. De deur zit inderdaad niet helemaal vast. Anthony komt helpen duwen. De geluiden die ze daarnet uitstootten worden weer gebruikt bij elke duw.
Plots zwiert de deur open en vallen de twee op de grond. Ze komen terecht in een vertrek wat zoals verwacht als opslagplaats gebruikt wordt. Er staan kleine doelen, dummy's, kegeltjes, een kast met trofeeën, bakken leeggoed, enkele stoelen en tafels, … er liggen ook stapeltjes gekleurde hesjes en cornervlaggen in de clubkleuren. De verkeerde clubkleuren natuurlijk.

Anthony neemt een klein doel en zet het in het midden van het vertrek neer. Een verloren wc-rol die daar op een legplank ligt gaat dienst doen als bal. Erich neemt een aanloop en trapt de rol door het vertrek. De rol komt terecht in een rek met drinkglazen. Enkele glazen vallen kapot.
En lol dat de jongens hebben!
Ze zien nog een openstaande deur en gaan een kijkje nemen. Hier vinden ze het karretje wat gebruikt wordt om de kalklijnen te trekken. Er zit nog een hoeveelheid kalk in. Op de stoel die ernaast staat liggen handschoenen. Anthony vergeet al zijn bedeesdheid en opent zijn gulp. Hij gebruikt het karretje als urinoir. De kalk wordt geel en koekt aan elkaar.
Erich kijkt ondertussen in het rond om te zien of er nog iets kapotgemaakt kan worden, maar veel staat er niet.
Anthony is klaar met plassen en Erich kijkt naar het karretje en dan naar de handschoenen.
“Er is nog dessert” zegt hij. “Chocomousse!”
Hij maakt zijn riem los en laat zijn broek op zijn enkels vallen. Hij draait zich, en voordat hij zich neerzet op het karretje gaat ook zijn boxer naar beneden.
En ja, beste lezer, hij doet wat jij denkt dat hij doet. Hij dumpt een fraai hoopje in de kalkbak.
De handschoenen die op de stoel liggen doen dienst als wc-papier.

Wanneer hij klaar is en zijn broek weer optrekt ziet Anthony een doos in de hoek van het kamertje staan. Wat zou hierin zitten? De doos is open en er blijken spuitbussen in te zitten. Erich neemt er een spuitbus uit en spuit op de grond. De grond kleurt meteen wit!
“Dat is erom vràgen he!” zegt hij.
Erich stopt een spuitbus in zijn twee broekzakken en neemt een derde in de hand. “Pak gij er u ook een paar, we gaan ons naamkaartje hierlaten!”
Anthony neemt ook enkele spuitbussen uit de doos en samen gaan ze naar buiten. De ramen van de kantine moeten er als eerste aan geloven.

Leuzen als “Stomme boeren” en “Homo's!!!” verschijnen in grote letters op het glas.
Anthony spuit “Fuck the sytsem” op een reclamepaneel.
Muren, deuren, vensters en reclameborden, alles wordt beklad! Erich slaagt erin om een prachtige, enorme opgestoken middelvinger te tekenen op de deur van de kleedkamers. “Als die boeren morgen komen voetballen, dan is dat het eerste wat ze zien!” zegt hij trots.
Na enkele minuten reeds zijn de spuitbussen leeg en worden ze neergesmeten op de grond.

Het is tijd om naar huis te gaan. Wanneer ze op hun fiets wegrijden kijken ze nog snel even achterom naar de ravage die ze aangericht hebben. Ze hebben zich goed laten gaan. Ongeveer alles wat vlak is, is beklad met verf. Ze zijn fier op zichzelf!
Wat ze echter niet weten, is dat ze vanishing spray gebruikt hebben, het middeltje wat scheidsrechters gebruiken wanneer ze tijdens een vrije trap de muurtjes moeten aftekenen. Na een kwartier is van het hele kladwerk al zo goed als niets meer te zien...

's Anderendaags komt Anthony weer terecht in de bizarre sfeer van thuis. Hij weet niet goed hoe hij zich moet houden wanneer Jos hem een goedemorgen wenst. Silla is er gelukkig niet, maar ze gaat straks wel komen. Hoe gaat ze reageren als ze Anthony ziet? Hoe gaat Anthony zelf moeten reageren?

Enkele uren later heeft Pa de tafel gedekt. Er staan zeven borden op tafel, dat betekent dat Patricia en Kenny, én Silla van de partij gaan zijn. Kenny en Patricia komen de trap af en gaan aan tafel zitten. Ma schept de soep uit. En dan komen Silla en Jos binnen. Ze hebben allebei een bedrukt gezicht. De sfeer tussen hen zit niet goed, dat is duidelijk. Er wordt amper gesproken tijdens het eten van de soep. Gezellig zeg!
De kookpot met aardappelen en de pan met vlees gaat rond en iedereen neemt zijn portie. Zoals steeds zwemmen de aardappelen in de saus van het vlees. En dan gaat de kookpot met boontjes rond. Silla neemt een schep bonen uit de pot en zet de kookpot dan gewoon op tafel neer, in plaats van hem verder te geven. Patricia en Kenny kijken vragend naar elkaar.
“Gôh, wa is deeeeeeeeees? Hebt ge voor ons eigenlijk ook boontjes eigenlijk of zo? Want weette...” vraagt Patricia.
Silla kijkt op en wil antwoorden, maar Jos is haar voor.

“Voor Anthony wel he! Voor onzen Anthony hebt ge wél een boontje he!” zegt hij.

Anthony wordt bleek en Silla knalrood. Zou Jos achter haar escapade gekomen zijn?