Eluterius

Ma laat van de spanning een glazen kerstbal uit haar handen vallen. “Ooooh!” zegt ze geëmotioneerd, “Zijt ge zwanger Silla?”
Jos en Silla kijken vragend naar Ma.
“Maar nee gij, zot!”, zegt Silla, “Ik heb abnormaal fel buikpijn. Niet te doen!”
Vervolgens neemt ze weer een gekende houding aan; ze helt over naar één kant, knijpt de lippen op elkaar en sluit de ogen. Alsof ze trompet gaat spelen bolt ze de wangen. Er volgt een geluid wat inderdaad trompetachtig klinkt, of eerder als een trombone. Het komt niet van tussen Silla's lippen, maar van tussen haar euh... wangen. De veest die ze lost komt duchtig in de buurt van die andere keer toen had ze haar uiteinde had laten knallen met de recordbrekende toeter die ze door de zolderkamer had laten daveren, het eerste weekend dat ze bij de Kneutersen woonde. En waarmee ze meteen haar naam en faam gemaakt had.
“Oeffff” zegt ze. Het lucht haar duidelijk op.

Ma is een beetje gedesillusioneerd. Ze vraagt: “Maar waarom moet je dan een naam bedenken?”
“Dat is voor ons zaakje” zegt Jos.
“Oooooooohhhhhhh” zegt Ma, alsof ze direct weet waar het over gaat.
“En waarvoor dient dat stoestel wat onder het afdak staat? Die ziftmaaier of wat dat het ook is”
“Het is een graafmachine en dat dient om te graven!” zucht Jos, “Gij wist toch dat we graafwerken gingen doen?”
“Euh ja... En daar moet ge dus een naam voor bedenken?”
“Daar zijn we mee bezig, ja”
“Ah! Wacht, wacht ...” zegt Ma enthousiast.
Ma zet haar brein aan het werk om een geschikte naam voor het bedrijfje van Silla en Jos te bedenken. Net wat ze liever niét hadden. En waarom niet, dat blijkt wel:

“Een naam heb ik zo direct niet,” zegt Ma, “maar een slogun wel!”
Voordat Jos of Silla kunnen reageren zegt ze met een veel te blij gezicht, en met haar kenmerkende opgestoken wijsvingers:

“J & L, niet voor één gat te vangen”.
Er komt geen reactie.
“Het gat vooruit met Silla en Jos!”, gaat ze verder.
Jos en Silla proberen te doen alsof ze het niet gehoord hebben.
“Wij graven een gat voor een ander!”
Haar suggesties worden slechter en slechter.
“Graafwerken op maat!” zegt ze dan.
“Oh boy...” denkt Silla.
“Graven, heruitgevonden!” probeert Ma opnieuw.
Jos wrijft zuchtend door zijn gezicht.
“Wat is er? Is het niet goed?” vraagt Ma.

“Jawel. Het is héél goed Ma. Echt. Super. We gaan één van die twee laatste kiezen. Die zijn pas vernieuwend! En we gaan als naam Het Gravenhuys, MET EEN IEPSIELON gebruiken. Dat is ook kei-origineel, kei-vernieuwend en nog nooit gebruijuijuijuikt", zegt Jos met een opgetrokken neus, getuite lippen en overdreven belachelijk knikkend. “Helemaal niet afgezaagd of zo. Jaaaawawaddewadde wadde dadde.”

“Seg, ik denk maar mee he”, verdedigt Ma zich verontwaardigd.
“De bedoeling van een slogan is dat je klanten overtuigt. Niet dat je ze op de zenuwen werkt met aftands en overmaats gebruikt gezaag. En je moet vernieuwend zijn. Dus NIET voor iets kiezen wat je om de vijf botten al ergens hoort of wat al twaalfendertig keer gebruikt is!” gromt Jos.

“Een gat in de lucht met Jos en Silla”, stelt Anthony voor. Silla rolt alweer met de ogen.

“Wij doen het grondig”, zegt Pa dan. Het blijft stil. Dit is eerlijk gezegd een zeer goede slogan. Wordt het dit?
“S&L graafwerken. Wij doen het grondig.” oefent Jos. Dat klinkt zeker niet slecht!
Iets beters gaan ze niet vinden. Dit wordt het!

Ondertussen zijn we enkele dagen verder. Het is 31 december en aangezien de cafés dicht zijn, wordt er thuis oud-op-nieuw gevierd. Er is bijna niets in huis dus er moet nog gewinkeld worden en dat gaan Jos en Anthony doen.
“Gôh, ik heb nu zoiets van breng maar goed veel wijn mee!” zegt Patricia.
“Maar niet zoals toen he, weet ge nog? We hebben toen bijna alle wijn kunnen wegkappen!” antwoordt Ma hierop.

Ma refereert naar een voorval, van toen de Kneutersen eens wijn nodig hadden. Voor een feestje. Haar zus Bertha had gezegd dat het veel goedkoper was als je de wijn in Frankrijk ging halen. Ze waren toen naar Frankrijk gereden en hadden de hele auto vol koopwaar gepropt. De wijn die ze nergens meer kwijt konden hadden ze in het motorcompartiment opgeborgen.
Het was hartje zomer en het was snikheet. Vijftig graden! Onderweg naar huis hadden ze file en daardoor had de rit zes en een half uur geduurd. Toen ze thuis de auto leegmaakten en de flessen wijn wilden nemen, zagen ze dat de wijn borrelde op de flessen, door de hitte van de overbelaste motor en van de brandende zon! Onbedoelde gluhwein, maar niet meer te zuipen! Man toch!

“Neenee, geen zorgen” antwoordt Jos.
“En brengt ook goed wat snacks mee, want weette, ik 'em zoiet van, ik ga nie zoals vorig jaar de hele dag in de keuken staan” geeft Patricia nog mee.
Patricia heeft vorig oudejaar een handje moeten toesteken bij het eten maken. Lees: in de soep roeren en het vlees helpen braden. Ze had daardoor zeker 3 minuten van een eindejaarsspecial op tv gemist. Gôh! Een ramp voor haar!

Jos en Anthony komen een uurtje later terug van de winkel. Behalve snacks, borrelnootjes en chips zijn ze ook goed voorzien van wijn. En ze hebben ook een degustatiemandje meegekregen, met daarin enkele blokken kaas en verschillende soorten bier. Voor Knuffke is er een speciaal kluifje meegebracht. Hij mag ook mee oud op nieuw vieren. Het gaat vanavond gezellig worden!

De dag is naar zijn einde gesloft. Pa en Ma zitten al aan de tv. Patricia zit op haar kamer, Kenny zal zo dadelijk arriveren en dan kunnen ze zich bij de rest voegen. Silla komt ook net de woonkamer binnen en speelt wat met Knuffke. Anthony en Jos zijn in de keuken bezig met het uitstallen van de wijnflessen en de glazen. De zakken chips worden verdeeld over enkele kommen en de frietketel staat warm te worden. De dozen met snacks liggen ook al klaar.
Anthony heeft de flesjes speciale bieren op het aanrecht gezet, met enkele glazen erbij. Eén van de flesjes heeft hij opengetrokken en voor zichzelf ingeschonken in een glas. Hij stapt ermee de woonkamer binnen en gaat in de zetel zitten. Dit gaat hij eens lekker leegdrinken!
“Welk bier is dat?” vraagt Ma.
“Chimay”, antwoordt Anthony.
“Laat mij eens proeven van die Sjiem sjiemeh” vraagt Ma.
Anthony geeft zijn glas aan Ma. Ze ruikt er eens aan en zet het glas aan haar mond. Eén slokje kan Anthony wel missen.
Ma proeft. En proeft. En proeft nog eens. Oenk, oenk, oenk, oenk, oenk, oenk, oenk, oenk, … wanneer ze het glas terug aan Anthony geeft, zitten er nog maar enkele slokjes in.
“Niet slecht”, zegt Ma.
Anthony kan al direct terug naar de keuken om zijn glas opnieuw te vullen...

Patricia en Kenny zijn ondertussen naar beneden gekomen en hebben zich bij het gezelschap gevoegd. Er wordt gebabbeld, gelachen en de tijd vliegt. Helaas mag er deze keer nergens vuurwerk afgeschoten worden, omwille van corona. Jammer, maar een ramp is dat niet.
“Oh kijk, het is bijna tijd!” roept Kenny plots, wijzend op een aftellende klok op tv.
Nog 30 seconden en het jaar is afgelopen. Iedereen is enthousiast en begint mee af te tellen. Ze gaan rechtstaan. De glazen houden ze al in aanslag!
Spannend! Nog tien seconden! Negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een!!!!

En net wanneer iedereen blij wil gaan doen omwille van de start van het nieuwe jaar, klinkt er vlakbij hun huis een on-ge-loof-lijk luide knal, gevolgd door een ijzingwekkende schreeuw.
Iedereen zet zijn glas neer.
“Gôh, wat de fuk was dàt!?” vraagt Patricia bibberend.

Silla kijkt in paniek rond. “Jos? Jos waar zijt gij? JOS!!”

Alsof er nog niet genoeg consternatie is blijkt Jos weg te zijn. Wat is er nu weer aan de hand!?