Eluterius

Hij opent de laadbak en ziet een grote doos staan.
“Wa moet ik met een doos?” vraagt hij.
“De verrassing staat achter de doos, Joske...”

Jos klimt in de laadbak en ziet een graafmachine staan. Een glimmend exemplaar!
“In Hongarije op de kop getikt, een paar weken geleden, weet ge nog?”
Jos weet het nog en voelt zich direct schuldig omdat dit het weekend was dat ze ruzie hadden en hij nogal brutaal was geweest omdat ze op zondagavond al wou vertrekken voor haar werk. Hij lag toen eenzaam in bed, met enkel het gezelschap van de steeds aanwezige huisvlieg...


"Ik moest die eigenlijk ergens afleveren maar dat heb ik niet gedaan, ik heb tegen de baas gezegd dat er iemand in mijn laadbak geweest is en dat die dat stoestel gejat heeft, hahaha!!"
“Oh, Sielke, bedankt!” zegt Jos ontroerd.

Jos en Silla gaan dus een bedrijfje beginnen in grondwerken. Sleufjes graven voor fundamenten, tuintjes afvlakken voor wanneer er een grazon gelegd gaat worden, enzovoorts!
Maar eerst dient er wat papierwerk in orde gemaakt te worden. Er wordt snel een afspraak gemaakt bij het kantoor wat daarvoor opgericht is en er worden al enkele documenten, die ze online hebben gevonden, ingevuld en doorgemaild.

Een week later...

Jos en Silla komen terug van het kantoor waar ze naartoe zijn geweest om het papierwerk te regelen zodat ze hun zaak mogen beginnen. Het heeft natuurlijk allemaal weer meer voeten in de aarde gehad dan normaal. Zo werd er een document gevraagd wat Jos verleden week al gemaild had. Het document zou ontbreken want niemand van de medewerkers had het gezien of ontvangen. Zonder dit document kon de opstart helaas niet doorgaan. Maar Jos had zich lichtjes kwaad gemaakt en gezegd dat hij wel degelijk dat document gemaild had. Dit had effect. De kantoorbediende was opgestaan en zelfverzekerd naar een dossierkast gestapt. Met een air van “wij doen hier nooit iets verkeerd” nam hij het bovenste blad van een stapeltje. Hij las het en kuchte. Het bleek inderdaad het gevraagde formulier te zijn.

Het kwam dan nog in orde. Maar buitengekomen stak Silla in een furie:
“Wat was mich da hier voor een farçe! Wat 'n amateuristische bedoeling is dat seg! Vragen ze naar een document en worden ze lastig als ge zegt da ge dat al ingediend hebt en dan ontdekken ze dat dat inderdaad al in hun rek ligt stof te vergaderen! Die moeten dringend verhuizen naar een plek met meer licht en zuurstof! Die zitten daar veel te klein en ze hebben niet eens plaats om hun papierwerk te leggen, dat zal wel zijn dat ze daar in de war geraken en fouten maken en niks goed kunnen doen! Als ik daar zou werken zou ik een burn-out krijgen! En dan die wachtzaal, die is echt... oooh man! Daar word je ook al niet vrolijk, met die strepen op de muur! En dat lokaaltje waar die ambtenaarskes zitten, die zitten bijna bij elkaar op de schoot, zo klein! Om cholestorofibie te krijgen! Ambtenaarskes van mijn kloten! Wat zeg ik? Ambetantenaarskes ja!”

“Rustig, het is in orde”, antwoordt Jos.
“Jama da's toch waar!”
Het lukt Silla niet om de frustratie van zich af te zetten. De hele terugweg wordt het discuzeuren verdergezet en wanneer ze thuiskomen wordt de gehele klaagzang nógmaals afgerateld, zodat ook Pa en Ma weten door welke hel ze zonet zijn moeten gaan. Het gaat maar om een document en het is ondertussen geregeld, maar er moet en zal geklaagd worden.
De zin “Om cholestorofibie te krijgen!” triggert Pa.

“Ge bedoelt claustrofobie. Clau, stro, fo, bie”, stipuleert hij.
“Ja whatever!”
“Weet gij wel wat claustrofobie is?” vraagt Jos.
“Ja, angst voor gesloten ruimtes” antwoordt Pa.
“Uhmmmm... Ja. Goed.”, zegt Jos weer.

Silla kan de betweterij nu echt niet gebruiken.

“En nu met die corona heb ik daar extra veel last van”, zegt Pa.
“Och zagevent!” reageert Ma, “Hoezo hebt gij nu met die carola daar dan last van?”
“Bijvoorbeeld als ik naar 't cafe ga en bang ben dat het gesloten is!”





Patricia komt de woonkamer binnen.
“Wie heeft er 'n cactus aan m'n deur gezet???”, vraagt ze.
Ze klemt een bloempot onder haar arm. In de bloempot prijkt inderdaad een grote cactus.
“Die komt van onze slaapkamer” antwoordt Ma. “ik denk dat die te veel water heeft gekregen want er beginnen champignons uit te groeien.”
Naast de cactus zit er inderdaad een flink uit de kluiten gewassen zwam.
"Ik snap het niet goed want zo veel water heb ik ze niet gegeven. En de hele pot stinkt naar zeik." vervolgt Ma.

“Dat doet me denken aan die keer toen ik de planten water moest geven bij onze pa.”, zegt Silla. “na drie weken had ik door dat er twee nepplanten bij stonden. De rest was bruin en die twee loodzwaar van het water!”

Iedereen denkt dat Silla deze anekdote als grap vertelt, maar nee, ze is nog steeds gepikeerd van het gebeuren in het kantoor. Ze haalt dit voorval gewoon aan omdat het past binnen hetzelfde kader van klagen en zagen.
Jos gaat naar buiten en komt even later weer binnen met een prachtige, grote roos. Hij toont ze aan Silla en zegt plechtig:

Ben je boos,
pluk een roos.
Zet die op je hoed,
dan is alles weer goed!

Silla klaart enigszins op. Jos streelt de haren van haar oor weg en schuift de roos achter haar oorschelp.
“Aàuw jong!! Zot!!” roept Silla. Een doorn heeft Silla's gezicht bekrast. Grommend wrijft ze over de wonde terwijl ze de roos op tafel legt.

“Wow Jos, waar hebt ge die zo snel vandaan getoverd?” vraagt Ma.
“Hiernaast, bij Firmin, die heeft een struik aan zijn voordeur staan, bij de conificeren!” grinnikt Jos.
Op kerstavond was Jos nog zo barmhartig geweest om Firmin en Thérèse uit te nodigen omdat hun avond verpest was na een kortsluiting, om hen zo toch nog wat gezelligheid te bieden. En nu lapt hij hen dit...

Ma kijkt naar buiten. Er staat inderdaad een rozelaar, maar er hangt geen enkele bloem aan. Wat een prulzak is die Firmin toch. Niks kan hij!
Op dat moment komt Firmin buiten, bekijkt de rozelaar waar de enige bloem die er dit jaar aan gekomen was, vanaf is gebroken.
“GODMILJAAAR!!!!” roept hij boos. Meteen draait hij zich om, naar het venster van de woonkamer van de Kneutersen. Hij heeft direct oogcontact met Ma. Deze weet even niet welke houding aannemen. Ze kan haar lach niet inhouden maar voelt zich tegelijk betrapt. Daar komt dus weer ruzie van...

· The Wall of Stench

(Het gebeurt niet vaak dat een paragraaf in deze soap een eigen titeltje krijgt, maar deze keer is het gepast.)

Het is weekend. Een weekend zoals dat er meestal eentje is. Patricia is met Kenny de hort op, Jos en Silla zitten samen met Pa en Ma tv te kijken en Anthony is met zijn vrienden naar De Krommen Toog.
Door de nieuwe regels omtrent corona kan hij het echter niet laat maken. Ten laatste om één uur 's nachts moeten de etablissementen sluiten. Om hun wekelijks alcoholgehalte aan te kunnen houden, moet er dus sneller gezopen worden, wat ook resulteert in sneller zat zijn.
Maar het valt nog mee. Anthony kan zonder struikelen of andere ongemakken naar huis fietsen. Hij zet zijn fiets in de barak en opent de achterdeur. Een uiterst zware, doordringende geur overvalt hem. Wat voor een gortige stank is dit?

“Ooh man, iemand heeft weer pizza of pasta met kaas opgewarmd!” mompelt Anthony.
De vieze odeur die er hangt is inderdaad het beste te vergelijken met die van een oud metrostation waar een tiental koeien overnacht heeft. Het ruikt alsof er een pallet stinkbommetjes is omgevallen, of alsof een sterfput werd geopend en pas na enkele uren terug gesloten.

“Grotmiljaar wat 'n stank! Zoiets moet verboden worden!”
Anthony zet zijn mondmasker weer op maar de stank is zo penetrant dat hij zich moeiteloos door het textiel laat inademen.
Anthony gaat op zoek naar het bord waar de vieze stinkmaterie op moet liggen om dit een nacht in de buitenlucht te laten doorbrengen. In de keuken is echter geen gebruikt eetgerei te vinden, en bovendien lijkt de geur sterk vanuit de woonkamer te komen.

“Aah nee, ons Ma heeft haar rommel weer niet opgeruimd” veroordeelt Anthony, terwijl hij met geïrriteerde ogen de woonkamer binnengaat. Deze geur is onmenselijk, bijna chemisch! Hier zouden zware straffen op moeten staan!
Met moeite bereikt hij de zithoek. Hier is de geur het ergst. Maar ook hier is er geen bord of kommetje te zien!
Anthony krijgt het zwaar door deze kwelling. Ademen wordt moeilijk en zijn zicht wordt troebel. In een flits komen de gebeurtenissen van de dag voorbij en er zijn ook waanideeën bij.
En dan moet de zwaarste beproeving nog komen. Onder het salontafeltje ontdekt hij de bron van de muur van stank: het zijn Pa's schoenen!

Even denkt Anthony dat hij de schoenen ziet hijgen en hem aankijken. “Help ons”, lijken ze hem te smeken. Als een koene ridder (de schermutselingen van Vaillant, Lancelot en Walewijn verdwijnen in het grote niets, vergeleken met de marteling waar Anthony zich doorheen moet bakkeleien) neemt hij zijn zakdoek en grijpt de verderfelijk geurende zweethompen. Hij rent naar de keuken opent het venster en zet de schoenen op de vensterbank. Ze mogen de rest van de nacht buiten staan. De zakdoek wordt ook naar buiten gegooid en het venster gaat weer dicht.
Hij gaat terug naar de woonkamer en zet er een venster open, hopend dat die chemische wolk tegen de ochtend weggetrokken is.
Hij moet even op adem komen. Puffend gaat hij naar zijn slaapkamer, ploft op het bed neer en valt in slaap.
Wanneer hij 's morgens beneden komt moet hij uitleggen waarom het venster open staat. Hij zegt ook dat hij de stinkschoenen van Pa op de vensterbank heeft gezet.
Pa snapt de commotie rond een paar schoenen niet en gaat naar buiten, zijn schoenen pakken.
Hij komt echter zonder schoenen binnen.

“De schoenen zijn weg”, zegt hij.

De schoenen zijn inderdaad spoorloos. Wie of wat zit hier weer achter!?