Eluterius

Pa heeft zijn roes uitgeslapen en komt schoorvoetend naar beneden. Ma zegt niks als ze hem ziet. Ze is kwaad, teleurgesteld, beschaamd. Het kost moeite om niet te wenen en haar ogen zijn rood en vochtig. Eddy weet dat hij deze keer serieus over de schreef is gegaan. Van de gewoonlijke zaterdagse gezelligheid is momenteel geen sprake ten huize Kneuters!
“Sorry Florry”, probeert hij, maar dit wordt enkel beantwoord met een boze blik. Hij schuift een stoel achteruit en gaat aan tafel zitten. Ondertussen neemt Ma twee kopjes en twee bordjes uit de kast en zet ze op tafel. Ze zet de koffiekan, de melk en suiker erbij en schuift een andere stoel achteruit. Dan vult ze de twee kopjes met koffie. Voor haarzelf laat ze een klontje zinken en kapt ze er nog melk bij. Eddy mag zich deze keer zelf bedienen.
Verder zet ze nog het brood en de potten smeersel op tafel en legt er nog twee messen bij.

Eddy wacht het goede moment af om de stilte te breken. “Waar is iedereen?” vraagt hij.
“Ons Patries is met Kenny weg en Jos en Anthony zijn uw broek zoeken.”
Het zou grappig kunnen zijn als het bij iemand anders gebeurd was, maar dat is niet het geval.
Na een vervelende stilte vraagt Ma “Hoe kunt ge toch zo ver weg zijn Eddy? Uw broek én uw onderbroek kwijt... En dan nog op een paardenstal kruipen om... om...”
Ze krijgt het amper verwoord. Eddy herinnert zich plots weer het deuntje wat hij gezongen heeft. Voordat hij het beseft heeft hij het geneuried. Ma durft niet toe te geven dat het eigenlijk een aanstekelijk melodietje is en verdoezelt dit door te vragen “En dat van Appelscha, waar haalt ge dat!? Hebt ge daar een madam zitten of wat?”
Eddy weet zelf niet waar dat vandaan komt, maar aan antwoorden komt hij niet, op dat moment komen Jos en Anthony binnen. Mét de verloren broek!

“Ziet eens hier!” roept Jos blij, terwijl hij de broek in de lucht steekt. “Maar die onderbroek, wat hebt ge dáármee gedaan man! Dié ziet er uit! Hohoho!! Het lijkt wel of je er mosterd en een pot choco op hebt uitgesmeerd! Kijk!” Anthony komt achter Jos tevoorschijn en toont iets wat ooit een onderbroek moet geweest zijn, maar nu onherkenbaar is. Van het stof zelf is nog weinig te zien, door de vlekken en vegen die zich er op verzameld hebben. Wat 'n slagveld!
Ma wilde net een boterham met chocopasta smeren, maar daar heeft ze plots geen zin meer in.
“Doe dat weg!” roept ze.
“Ma... Grapje”, zegt Anthony, terwijl hij het stuk stof tussen duim en wijsvinger houdt. De broers vonden het blijkbaar grappig om een poetsvod vanuit de garage, met daarop olie- en stopverfrestanten, voor onderbroek te laten doorgaan.
“De onderbroek vonden we niet”, zegt Jos grinnikend. Hij en Anthony vonden de grap wel geslaagd!

Ma staat op en neemt de broek vast. Ze wil deze gaan uitwassen, maar dan moeten eerst de zakken gecontroleerd worden. Uit de ene zak haalt ze enkele stukken kleingeld en een zakdoek. Uit een andere zak haalt ze een stuk stof, het blijkt de onderbroek te zijn. Deze is zelfs nog relatief zuiver!
De ene achterzak is leeg maar in de vierde zak zitten enkele papiertjes. Eén propje is de rekening van gisterenavond. Twee andere stukken papier zitten in elkaar gefrommeld. Ma hangt de broek op een stoel en opent het propje. Pa, Jos en Anthony kijken gespannen toe. Wat zou dit zijn?
Ma's ogen klaren op als ze ziet dat het een briefje van 50 euro is, samengevouwen met een soort formuliertje.
“Wat is dít nu weer!?” vraagt ze. Het formuliertje is niets minder dan een voorschrift.
“Ahja, bij den apotheek stond de doos voor oud papier buiten, ik kon het niet laten” antwoordt Pa.
“Gij kunt hier niks meer mee doen, dit is al afgestempeld en de naam voor wie het is staat er op, dus...”

Ma's humeur slaat plots om als ze ziet wat er op het voorschrift staat.

Een doosje Viagra, op naam van “FIRMIN VANGIET”, hun buurman.

“Hahahaha! Firmin van hierlangs heeft problemen met zijne sjarel! Kijk!” ze toont de anderen het voorschrift, waarna ze het een prominente plek geeft op het prikbord.

Omdat dit hoofdstuk min of meer goed is afgelopen, kunnen we eens kijken hoe het met Patricia en Kenny gesteld is...

Het koppeltje is gearriveerd in de nabijheid van de winkelstraat. Ze hebben de auto die Kenny in bruikleen heeft, met reclame van de sponsor erop, netjes in het zicht gezet en wandelen arm in arm richting shoppingcentra en winkeltjes.
Ze komen aan het zebrapad en zien een oudje naast de weg staan dat zenuwachtig naar links en naar rechts kijkt.
“Kijk, dat oud mannetje heeft hulp nodig”, zegt Patricia.
Kenny had het ook al gezien.
Goed als ze zijn, nemen ze het oudje bij de arm en helpen hem de straat over. Hij is verrast en kan amper een woord uitbrengen!
Als ze aan de overkant zijn vragen ze waar hij naartoe moet. De man is helemaal niet blij, en hij zegt: "Ik stond verdomme op de bus te wachten!"
Kenny en Patricia kijken eerst naar elkaar en dan achterom. Daar was inderdaad een bushalte. Op dat moment komt ook de bus langsgereden, die uiteraard NIET stopt omdat er niemand staat te wachten.

“Oh sorry!” giechelt Kenny, waarna ook Patricia het uitproest. In plaats van beschaamd te zijn hebben ze er lol in.
Ze wandelen verder, want ze zijn vlakbij het winkelcentrum. De geurenmix van nieuwe schoenen, parfum, koffie, worstenbroodjes, nieuwe kleren en het binnenfonteintje dringt in hun neus.

Anthony is ondertussen op zijn kamer gaan zitten. Een tijdje geleden heeft hij zich aangemeld bij een soort relatiebureau. Sinds een dikke week heeft hij “contact” met ene Jana, een meisje met wie het wel klikt, ze voelt heel familiair aan! Ze zou zelfs van zijn regio zijn... Hij gebruikt voor zichzelf wel de naam van een kameraad van hem, Curd, omdat hij liever niet te veel prijsgeeft. Ook zijn profielfoto is er eentje van Curd.
Vandaag wil hij vragen of ze een keertje wil afspreken, maar dan ergens waar ze hem niet kennen, het zou gênant zijn als een bekende hem zou zien tijdens zijn date en er dan al direct vanalles over gaan rondbazuinen. Zou ze dat begrijpen?
Helaas, Jana is niet online. Maar toch wil hij een berichtje sturen. Hij begint te typen, maar is niet tevreden over wat hij getypt heeft. “Ach, niet goed”, denkt hij en hij wist alles, om dan weer opnieuw te typen.

“Zullen we een keertje afspraken?” stuurt hij dan. Hij heeft te laat gezien dat er een fout in zijn bericht zit en slaat hij zich voor het gezicht.
”afspraken* bedoel ik” stuurt hij dan snel. Ach verdomme, weer fout! Die vervelende autocorrect ook!
”afspreken :” volgt meteen daarna. De smiley die hij wou toevoegen mislukt ook. Hij wordt kwaad op zichzelf en is bang dat dit nefast gaat zijn voor zijn kansen...
Maar dan gaat het icoontje bij haar naam in de actiefmodus en komt de vermelding erbij te staan dat het bericht gelezen is. Een ander icoontje duidt aan dat Jana antwoordt... Anthony wordt zenuwachtig!

Patricia en Kenny zijn op dat moment het winkelcentrum binnengewandeld. Ze staan even stil omdat Patricia weer met haar telefoon bezig is. Kenny wacht geduldig en kijkt wat rond. Hij heeft een splinternieuwe manbag rond zijn schouder hangen, van het merk KoetsjiPegg. Hij is wat onoplettend, en twee onverlaten hebben dat in de gaten. Ze lopen langs Kenny af en ritsen de tas van zijn schouder en zetten het op een lopen. Kenny heeft niks gemerkt maar Patricia wel, ondanks dat ze met haar telefoon bezig is.
“HELA!” roept ze...
“Mijn tasje!” zegt Kenny geschrokken.
“Wacht maar”, zegt Patricia. Ze steekt haar gsm snel in haar handtas en gooit deze voor Kenny's voeten neer. Haar gezicht verandert in het norse uiterlijk van een bijeengedrukte, slappe voetbal en ze balt haar vuisten. Zo kwaad heeft Kenny haar nog niet gezien! Wat gaat ze doen?