Eluterius

Anthony, Jos en Patricia hebben zich bij Ma gevoegd in de keuken, alwaar er wordt geprobeerd om de gebeurtenissen van de afgelopen uren te reconstrueren. Dit lukt niet goed omdat enerzijds ongeveer iedereen nog in een alcoholische roes zit en omdat men steeds weer terugkomt op het raadseltje "Het is bruin en het ligt naast de pot" van Pa.
Niemand kan zich voor de geest halen of Pa daadwerkelijk in de auto gestapt is. Na enkele minuten discussiëren gaat de telefoon.
Ma neemt op.

"Eddy? EDDY!? Is Eddy daar??"

Het is de politie.

"Hoe, Eddy zit daar, wa heeft die dan gedaan? Wà zegt ge!?"
Anthony en Patricia slaan hun moeder gade. Aan haar gezichtsuitdrukkingen te zien heeft ze ofwel felle koppijn, ofwel is dit gesprek zeer verwarrend.

"Wa zegt ge? Een broek? En een onderbroek!? Wat... Hoe... Schoenen of sloffen?" horen ze Ma zeggen. Ma vervolgt haar vragen met "Wàtte!? Een maïskolf!?"

Ze legt de hoorn terug op de haak, wrijft door haar gezicht en zegt dan zuchtend "Patricia, gaat gij efkes een onderbroek en een broek van Pa halen, onze Pa zit bij de flikken..."
Patricia weet niet direct wat het ene met het andere te maken heeft. Ze gaat de trap op en komt terug beneden met een broek en onderbroek van Pa. Je kan de vragen van haar gezicht aflezen. Dat kan je eigenlijk bijna altijd, maar deze keer heeft ze er een reden voor!

Ma heeft de pantoffels van Pa van onder het salontafeltje gepakt en ze zegt: "Kom, we gaan Pa halen."
"Waarvoor dienen deze broek en onderbroek dan?" vraagt Patricia.
Ma zucht, en antwoordt: "Ze hebben Pa betrapt. Op het dak van een paardenbeschutting. Zijn broek en onderbroek zijn spoorloos."
"Oh mine god" reageert Patricia.
Anthony wil even de opmerking maken dat dat ook de eerste keer is dat zijn onderbroek "spoor"-loos is, maar gezien de situatie laat hij dat best achterwege.
"En wat was dat met die maïskolf?" vraagt Jos.

Ma weet niet goed hoe het te vertellen, dus doen wij het:

Na het restaurantbezoek was Pa wel mee naar buiten gegaan, maar hij stond aan de verkeerde auto te wachten. Stront- en strontzat. Natuurlijk was de rest zonder hem naar huis gereden. Pa was dan na een half uur wachten maar te voet naar huis willen gaan, maar had in het donker niet goed gekeken waar hij liep. Bijgevolg was hij totaal verkeerd gewandeld en op de boerenbuiten terechtgekomen. Daar had hij ergens een paardenstalletje zien staan, en daar was hij op geklommen. Aan de politie had hij verklaard dat hij zo beter kon zoeken waar de rest was.

Mensen die hem betrapt hadden, hadden echter een ander verhaal: hij stond op de stal, zonder broek of onderbroek, erg overtuigd een onnozel liedje te zingen: "Er is een voor en naaaa, in Appelscha, dus zeg allemaal maar jaaaa, het is nooit saai in Appelschaaaaaa", en dit vergezeld met een al even belachelijk dansje, waarbij afwisselend de linker- en rechterhand werd opgestoken. In beide handen had hij een maïskolf vast. Er zat ook een maïskolf aan weerszijden in zijn jaszakken.
Dit ongevraagde concert had mensen uit hun slaap gewekt en het had zeker drie kwartier geduurd.
Naast hem, op het dak, lag nog een beschadigde maïskolf en er hingen maïskorrels in zijn bilnaad. Hij wist niét waar zijn broek en onderbroek waren en ook zijn schoenen waren weg. Gelukkig zat zijn portefeuille niet in de verdwenen broek, na eerdere ervaringen (portefeuille vergeten, kwijt, gepikt, ...) had Ma de gewoonte aangenomen om deze in haar handtas te steken. Een gsm was door zijn onvoorzichtigheid al geen goed idee dus die had hij geen.

Ma en Patricia arriveren in het politiebureel. Al van buiten horen ze Pa zijn liedje zingen.
"Goh, waar hààlt hij dat toch?" vraagt Patricia. Ze zijn nog nooit in Appelscha geweest! Allee ja, weette?

In de gang komen ze een politieman tegen. Zijn gezichtsuitdrukking maakt duidelijk dat hij stilaan ratelzot aan het worden is van Pa.
Pa zit in een cel, maar lijkt het er wel naar zijn zin te hebben. De deur wordt los gemaakt en Ma gaat naar binnen. Het zingen stopt en maakt plaats voor gemompel van Pa, gekijf en gesnik van Ma.

De twee komen uit de cel. Pa heeft zijn broek aan. Het lijkt hem nu door te dringen wat hij gedaan heeft.
"Moeten we iets tekenen?" vraagt Ma aan een bediende.
"Nee, pak hem aub nú mee" antwoordt deze.

De sfeer is erg bedrukt als het drietal naar huis rijdt...