Eluterius

Als Pa wakker wordt slaan de zenuwen al toe. Vandaag komen die ellendige abmtenaartjes de boel opmeten, iemand van de buren heeft namelijk klacht ingediend vanwege allerhande overlast die onze marginale vrienden veroorzaken. Pa denkt, dat hij op die paar uurtjes tijd nog 't een en 't ander in orde kan maken.

"Geen tijd te verliezen" denkt hij bij zichzelf, en hij gaat naar buiten.

Hij kijkt eens goed rond, maar weet niet waar te beginnen! Enkele snelbouwstenen, die vlakbij zijn voeten liggen, stapelt hij 'netjes' op elkaar. Zenuwachtig kijkt hij rond. Zijn oog valt op een stuk metaal, dat uit de grond komt piepen.

"Struikelen, vallen, pijn, ... niet goed" vertelt hij zichzelf. Hij loopt naar het stuk metaal toe, en begint eraan te trekken. Het zit muurvast! Er is geen beweging in te krijgen!

"Jos! JOOOSSSSSS!!" roept Pa.
Ocharme, Jos is nog herstellende van zijn voedselvergiftiging, en kan al meteen aan't werk. Op zijn pantoffels komt hij naar buiten geslenterd.

"Jos helpt hier eens! Da ijzer moet hier weg!" Jos en Pa nemen het metaal stevig vast, en beginnen er aan te trekken. Langzaamaan komt het ding los uit de grond. Het is een enorm groot ding! Wat zou het zijn? Nog eventjes en het is volledig los!
Jos meent de afmetingen van een veringbak van een bed te herkennen. En ja! Een roestig kader met een boel metalen veren ziet na decennia weer daglicht!

"Seg maar da komt goe uit! Dan moet ik niet meer op die losse matras liggen op mijn kamer!" roept Jos opgewonden. Jos gaat naar binnen met het grote ding, en zet het in de douche. En terwijl hij het roestige zand eraf sproeit, stopt er een auto in de oprit. Twee mannen stappen uit. Ze hebben een schrijfmapje meegebracht, een grote rolmeter, een fototoestel, en nog een soort GameBoy met een antenne eraan.

"Goeie morgen mijnheer Kneutermans..." zegt een van de twee mannen.
"Euh, 't is Kneuters eh, maar zegt maar Eddy!" antwoordt Pa, zijn zenuwen amper de baas kunnende. De twee mannen kijken vol verbazing rond in de achtertuin van de familie Kneuters. Wat ze er te zien krijgen, tart alle verbeelding: tientallen kuilen in de grond, een grote open plek waar op enkele plaatsen wat gras groeit, onderdelen van brommers en allerlei huishoudelijke toestellen liggen verspreid over het hele erf. En vliégen! Ontelbare vliegen die op verscheidene plaatsen in groep rondzwermen.
Het huis zelf ziet er geheel conform uit, onafgewerkte bezetting, loshangende rolluiken, en een reeks hokjes en bijgebouwtjes die met haken en ogen aan elkaar hangen. Grote, gescheurde zeilen bedekken nog andere bergen rommel zoals dakpannen en bakstenen.

Zonder iets te zeggen beginnen de mannen opmetingen te maken, foto's te maken, en vanalles op te schrijven. De ene kerel pakt zijn 'GameBoy' en stopt het antennetje ervan op verscheidene plaatsen in de grond. Het blijt nu een toestel te zijn, dat de toestand van de bodem meet. Het metertje slaat telkens uit naar het rode gedeelte van het afleesscherm.
De persoon die de metingen doet, kijkt eens bedenkelijk naar Eddy. Deze lacht wat groentjes. De twee mannen nemen nu ook duidelijk een rotte, doordringende geur waar, het lijkt wel de geur van een hond die dagenlang in de regen gelopen heeft.
Wanneer buiten alles is opgemeten, is het huis aan de beurt. Hoe dichter ze bij de achterdeur komen, hoe sterker de geur wordt. Ze mompelen iets tegen elkaar, en gaan naar binnen. In de keuken treffen ze Ma aan, die naarstig bezig is met de potten en pannen.

"Lusten jullie ook een kommeke kippensoep?" vraagt Ma trots, terwijl ze de pruttelende kookpot laat zien. De twee mannen weten nu direct waar de misselijke geur vandaan komt, en dat ze vandaag waarschijnlijk niet meer hoeven te eten.
"Euh nee, we moeten direct verder", zweet de ene. Ze gaan terug naar buiten, en de ene neemt zijn fototoestel bij de hand. Hij focust even op de bijgebouwtjes, die zeer waarschijnlijk zonder vergunning zijn bijgebouwd, en drukt op het knopje.

"Shit!" roept hij.
"Wa is't?" vraagt de andere.
"Batterijen zijn op!"

Even wordt er overlegd, en de man met het fototoestel zegt dan tegen Eddy: "Meneer, wij komen over een paar dagen terug! U mag NIKS veranderen, alles moet blijven liggen en staan zoals het nu ligt en staat!"

Eddy knikt, maar zijn brein broedt al snode plannen. Hij wacht wijselijk tot de mannen vertrokken zijn, en zegt dan tegen zichzelf: "Ge denkt toch nie dat ik denk dat ik stom ben of zo!"
Hij kijkt een beetje rond, en denkt: "Jaaaah, ik ga da hier allemaal 'n beetje verbouwen!" Hierop gaat hij naar binnen. Het middageten is immers klaar.
In de namiddag peinigt Eddy zijn hersenen... Hij wil de onafgewerkte bouwwerkjes afwerken maar heeft er het geld niet voor. Zittend in zijn luie zetel zapt pa Eddy van 't ene programma naar 't andere. Wanneer hij de intro ziet van een verbouwingsprogramma en vooral de ronde vormen van de presentatrice komt het water hem in de mond. Spontaan begint hij te dromen van verbouwen en van Sjantal.
Zijn fantasieën worden onderbroken als Anthony komt binnengestormd.

"Pa, pa, ik heb geld nodig om mijnen auto te tunen !"
Kort daarna komt ook Florentine zagen om geld voor de ontharing van haar bikinilijn.

Pa Eddy trekt zijn versleten leren portefeuille open en komt de conclusie dat er nog welgeteld 87 cent in zit. Hij voelt ook nog eens in zijn broekzakken, maar daar vangt hij ook bot.
Wanneer ook Patricia komt binnengestormd en om geld vraagt, wordt het Eddy allemaal een beetje te veel. Iedereen probeert geld uit zijn gat te duwen. En dan knakt er iets : "Aaaaaaaaaaaaaieeeeeeeeeeeeeeeaaaargh!!!" gilt hij.
"Tarzan?" denkt Patricia.
"Hij krijgt het", denkt Florentine.
"Blote tetten", denkt Anthony, die met zijn gedachten duidelijk ergens anders zit.

Na deze oerkreet is Eddy wat rustiger geworden en in staat om wat helderder te denken.

"Geld, waar vind ik geld ?" In gedachten overloopt hij de mogelijkheden : de plaatselijke bank overvallen? Florentine en Patricia laten tippelen? Organen van Anthony verkopen op de zwarte markt? Gaan schooien bij Arlette? "Nee, goede mensen doen zoiets niet."
Plots krijgt hij een inval : het OCMW, maar natuurlijk!

"Patricia, meiske" zegt hij "heb jij geen buitenlandse vriendjes ?"
"Goh jao Pa", antwoordt ze, "weette, ik heb een week geleden op 't internet ne kerel ontmoet. Beetje opdringerig. Sprak altijd over seks. En ik had al zoiets van... Da's mijnen dada... weette? Hij noemt Momo."
"Hij héét Momo", verbetert Jos.
Patricia kijkt geïrriteerd naar Jos en zegt "Gôh ja, dat is 't zelfde he!"
Jos zucht en wil uitleggen dat noemen en heten evenveel synoniem zijn als koken en kakken, maar Pa komt tussenbeide...
"Perfect, jodelt Eddy, maak maar een afspraakje voor vanavond!"

Zo gezegd, zo gedaan. Na Pa's uitleg, en na enige tegenprutteling van Kenny, (Momo blijkt nog een knappe gast te zijn ook), wordt er met hem afgesproken in een eettentje. De volgende dag wordt hij zelfs al voorgesteld aan de familie Kneuters.

Er vindt een gesprek plaats tussen Momo en Pa, waar het slijm vanaf druipt. En arme Momo heeft de snode bedoelingen van Pa niet eens door...
"Wat zou je ervan zeggen om met mijn dochter te trouwen Momo?", vraagt Eddy. "In ruil moogt ge hier dan af en toe eens komen eten".
"Oui, oui, yes yes ik wil wel" knikt Momo die al denkt aan al dat lekker eten.
"Welkom in de familie, Momo!" zegt Pa gespeeld gelukkig.

De volgende morgen voert Kenny Patricia en haar "verloofde" Momo in zijn C2 naar 't stadhuis. Hij zal ook voor bruidsjongen spelen. Patricia zwiert de deuren van het stadhuis open en loopt direcht naar de dienst huwelijken.
"We komen trouwen", verkondigt ze aan de ambtenaar van de burgerlijke stand. "Graag vandaag nog", voegt ze er snel aan toe. De ABS (jawel, de ambtenaar van de burgerlijke stand) fronst de wenkbrauwen en vindt de hele situatie nogal bizar... Twee mensen die stante pede willen trouwen, en de bruid die staat te flikflooien met de bruidsjongen terwijl de bruidegom zit te gapen naar het secretaresje achter de balie.
Na een flinke berisping van de ABS worden ze dan ook met hun klikken en hun klakken uit het gemeentehuis gesmeten. Plan mislukt en terug naar af!

"Godmiljààrde seg, Pa zal weer ik wee nie hoe kwaad zijn", vloekt Patricia. "Geen vent, da wil dus zeggen, ook geen geld bij 't OCMW !"
Patricia blijkt over voorspellende gaven te beschikken want thuisgekomen krijgen ze een hele scheldtirade naar hun hoofden geslingerd. Wanneer Momo een stuk van de trouwtaart wil nemen die Florentine voor de gelegenheid had gemaakt, flipt Eddy helemaal. "Eruiiiiiiiit, eruit !!!" tiert hij", "Geen trouw, geen eten!" En Momo druipt af.

Eddy probeert dan opnieuw wanhopig een manier te vinden om ofwel de ambtenaartjes te sussen, ofwel geld te vinden om het huis verder op te knappen... Of allebei!

En de wonderen blijken de wereld nog niet uit te zijn; niemand minder dan Ma, die toch slechts het verstandelijk vermogen van een strontvlieg bezit (zo weet Pa het althans steeds te verwoorden), komt met een lumineus idee.

Een idee dat zó geweldig goed is, dat Pa het zelf had kunnen bedenken.