Eluterius

Eddy gaat zitten en begint onmiddellijk na te denken. Het weinige verstand dat nog actief is in zijn dooie kop ratelt als een Trabant. Bij wijze van spreken dan... Hij is zelfs zo diep aan het nadenken, dat hij het UPS-busje niet hoort stoppen. Een zonnebankbruine jongeman stapt uit, pakt een pakje uit de laadruimte en gaat naar de voordeur en belt aan. Patricia heeft al lang gemerkt wie er aan de deur staat, want hoewel ze al 15 jaar een relatie heeft met Kenny, heeft ze nog steeds oog voor alle mannelijk schoon. Ze staat snel op en gaat de voordeur open doen. Enkele ogenblikken later komt ze met het pakje binnen. Het is rond, en er zit golfkarton rond gewikkeld. Op het bonnetje staat haar naam vermeld.

"Wa mag da weer zijn?" zegt ze. Ze scheurt vlug het karton er vanaf (ze laat het natuurlijk gewoon op de grond vallen), en hijgt als iemand die... euhm.... ergens golfkarton af scheurt.
"Godmiljaar! De ezels!" roept ze verontwaardigd, als alle karton er af gescheurd is. In haar hand heeft ze het stuur van de Caterham, waar ze zogezegd een weekje mee mochten rijden, maar dat eigenlijk alweer terug is opgehaald. Briesend van woede smijt ze het stuur tegen de vlakte. Knuffke springt op uit zijn mand en neemt het stuur in zijn bek, en gaat er terug mee in zijn mand liggen. Binnen enkele tellen heeft hij er al enkele stukken vanaf gereten. Even later stopt er weer een busje. Het is Davy, Anthony's maat. Hij is al goed genezen van zijn ongeval en heeft weer een nieuw busje op de kop kunnen tikken. Anthony stormt nog even door de keuken de kelder in en komt met een familieverpakking Red Bull naar boven.

"Tot zondag eh!" roept hij opgewonden.
Anthony en Davy vertrekken naar de City Parade in Gent en komen zoals gezegd pas zondag terug! Hij draait zich om richting achterdeur, maar merkt niet dat er 'n paar bolletjes uit zijn jaszak vallen. De enige die het merkt eigenlijk, is Knuffke. Deze springt op uit z'n mandje en rent naar de bolletjes toe. Hij snuffelt er even aan en likt ze op. Na wat geknauwd te hebben, gaat hij weer lui in zijn mandje liggen. Ondertussen arriveert ook Kenny aan de kneuters-residentie. Vandaag gaan ze een dagje winkelen in het Wijnegem Shopping Center. Patricia droomt hier al maanden van, en Kenny eigenlijk ook. Hij is al heel lang op zoek naar 'n zonnebril van CK, en een t-shirt van FCUK. Hij denkt eigenlijk dat er FUCK staat, en dat vindt hij wel stoer! Hij komt binnen en brengt een vrolijk "Hallo!" ten gehore. Ma knipoogt eens, maar Pa kijkt niet eens op, hoewel hij Kenny goed gehoord heeft. Als hij de stoel van Pa passeert, staat deze op en loopt vrijwillig tegen Kenny aan.

"Oh sorry, ik had je niet geroken!" zegt hij.
"Ik u wel!" denk Kenny in zichzelf, terwijl de typische marginalengeur, een mengsel van de stank van nat papier, vochtige kelders, smeervet en okselzweet in zijn neus dringt.
"Patricia!" roept hij, duidelijk niet op zijn gemak bij pa in de buurt. Patricia komt van haar kamer af.
"Ah ge zijt er!" zegt ze blij.
"Zijn we weg?" vraagt Kenny.
"Jaja, gene tijd nimeer verliezen! Wijnegem roept!"

Kenny blijft even staan, en terwijl hij Patricia aankijkt focust hij zich op zijn gehoor, maar hij hoort niks.

"Och kom! Gekkie!" zegt Patricia, terwijl ze hem in het voorbijgaan gemoedelijk op zijn kiekenborst klopt.

Kenny beseft dat hij onbewust grappig is geweest en huppelt Patricia achterna.
Het koppeltje stapt in de Citroën C2, met reclame van Vidal Sonssoon er op, waarmee Kenny moet rondrijden, alzo zegt zijn contract bij het modellenbureau "Good Lôôx". Zoniet wordt hij ontslagen!
Na 'n uurtje rijden staan ze aan te schuiven op de parking van het shoppingcenter.
"Komaan komaaaaaaan!" zegt Patricia zenuwachtig.
Eindelijk vinden ze een lege parkeerplaats, er rijdt net een oudje weg. Voor Patricia duurt het weer allemaal veel te lang.

"Aaarghhll! Doe toch 's door, ouwe trage tegel!" roept ze. Het oude mannetje sukkelt van de parkeerplaats af en gebaart nog iets naar Patricia en Kenny.
"Ziedewel!" roept Patricia, "Ik dacht het nog wel! Weer zo'n Radio2-freak!"

Er kleeft inderdaad een Radio2-sticker op het kofferdeksel, zo eentje met twee vrolijke kanariepietjes rond 'n grote '2 en zoals bekend bij Patricia, staat dit synoniem voor de sticker die je wel eens ziet op die overdekte brommers, 'n rode cirkel met het getal 30 er in. 't Is dus iemand die zijn tweede versnelling pas gebruikt als de eerste versleten is...
Eindelijk kunnen ze het centrum binnenwandelen. Patricia weet niet waar eerst kijken, zo blij als een kind in een speeltuin is ze. Ook Kenny kijkt de ogen ook uit naar al die reclameborden. Wat 'n weelde!
"Kom, we gaan naar de eerste verdieping, dan beginnen we daar te kopen en gaan we zo naar beneden, anders moeten we met ons koopwaar de trappen op enzo..." zegt Kenny.
"Weet ge wa! Wie 't eerst boven is heeft gewonnen!" roept Patricia blij.
"Ja! Da's goed!" zegt Kenny, en ze stormen richting trappen, luid giechelend, net twee meisjes! Kenny heeft echter niet door dat één verter los gegaan is, en hij stormt verder, de roltrap op. En ja, daar is Murphy weer!


(De wet van Murphy zegt, dat alles wat mis kàn gaan, mis zàl gaan)


De losse veter blijft haken in het laatste stuk van de roltrap, en Kenny maakt een onfortuinlijke val. De roltrap blijft echter draaien, en trekt de veter nog verder aan, waardoor Kenny de schoen ook niet meer uit getrokken krijgt. Eindelijk is er iemand zo slim om op de noodstop te drukken. Er staan zo'n 50 personen te kijken en te lachen. Kenny staat maar weer eens voor schut, en in tegenstelling tot de meeste andere keren, heeft hij er deze keer wél iets voor moeten doen, en dan nog eens zonder het zelf te willen!

Thuis is er ook iets aan de hand. Knuffke is helemaal gek geworden! Alles wat naam heeft bijt hij kapot. Enkele stoelen en de tafelpoot hebben er al aan moeten geloven! Wat heeft dat beest toch? Pa en Ma proberen Knuffke te kalmeren, maar moeten dit met enkele serieuze bijtwonden bekopen. Plots komt Jos de keuken in gerend.hij heeft de grootste pan vast die er in huize Kneuters te vinden is. Zonder te talmen dreunt hij het keukengerei op Knuffke's kop. Het arme beest gaat onmiddellijk neer. De ravage is weer enorm. Beschadigde meubels, gordijnen uit de haken, een gedeukte pan...

"Komt weer PER-FECT uit!" roept Pa, doelend op de mensen van de sociale dienst die maandag langs gaan komen. Ma begint de rommel op te ruimen. Niet zozeer omdat het dan ordelijker is, maar gewoon omdat alles in de weg ligt. Terwijl ze bezig is, staat Jos heftig in zijn lange vettige haren te dabben.
"Wa heb ik toch ne JEUK man!" roept hij zenuwachtig.
"Laat ne keer zien..." zegt Ma. Jos bukt zich en laat Ma in zijn haren kijken.
"Ahneeee! 't Is ni wàààààr!!!!" roept ze panikerend.
"Wa? Waddis?" vraagt Jos.
"Waddis?" vraagt Pa ook.
"Beestekes!" antwoordt Ma.
"Beestekes!?!" roepen Pa en Jos simultaan"
"Jao! Luizen! Ge hebt luizen!"

Pa krijgt er zowaar jeuk van, en ook bij Ma begint het irritant te kriebelen.
"Da hadden we nog van doen!" zucht Pa. Jos begint onmiddellijk na te denken waar hij zijn 'bezoekers' heeft opgelopen. Zou het van Jean-Claude Mbosi komen? Of van Patrick? Of van die schaars geklede dame die hem gisteren in het café heeft aangesproken? Hij weet het niet...


"Jos, " zegt Ma, "Ik denk da ge't best uw haar afknipt"
Jos kijt verongelijkt naar Ma, maar ondervindt weer direct de irritante jeuk waar hij toch wel van af wil... Zijn jarenlange verzamelde lokken op zijn hoofd er af ...

Gaat Jos dit doen?