Eluterius

Jos, Pa en Anthony blijven verdwaasd achter. Na 'n goed halfuur,
(nou ja, 'goed'... met z'n drieën in een aftandse Escort zitten, stilstaand op een parking op een redelijk frisse avond, zonder voedsel of drank, zo goed is dat nu ook weer niet...)
Na 'n saai halfuur dus, komt er een agent naar buiten gewandeld. Hij stapt op de Escort af. Pa is intussen even uitgestapt om een sigaret te roken.

"Seg wat is er eigenlijk gaande?" vraagt Pa aan de agent.
"Jullie hebben ons een grote dienst bewezen!" antwoordt de agent.
"Hoezo da?" vraagt Anthony, die inmiddels ook is uigestapt.
"Johannes Kerkuyl stond al jaren internationaal geseind" zegt de agent. "jullie komen zomaar met hem de grens over gereden!"
"Johannes wadde?" zegt Anthony.
"Johannes Kerkuyl, jullie chauffeur" antwoordt de agent.
"Hahaha!" lacht Anthony "Da's dus wel Yorje Visulas he!"
Anthony proest het uit, maar de agent zegt: "Yorje Visulas, Mario Caldato, Günther Meine, Olivier Duchatelet, George Henderson, ... die kerel heeft wel 15 alter ego's. Weten jullie wel wat voor 'n gangster hij is???"
Pa en Anthony staan met open mond te kijken.
"Drugshandel, afpersing, kidnapping, smaad, moord, bankovervallen, brandstichting, graffiti, .... Geen kleinigheden zoals je ziet!"
"En verkrachting?" vraagt Pa, duidelijk geïnteresseerd.

De agent kijkt even op zijn spiekbriefje, en antwoordt: "Ja. Ook."
En hij vervolgt zijn uitleg: "Gisteren zou hij in Tienen de baas van een grote doehetzelf-zaak hebben vermoord"
Anthony verslikt zich bijna als hij het hoort. Hij zakt door zijn knieën en gaat op de grond zitten, met de handen in het haar.
"Godverdomme Gerard" stamelt hij.
"Hoe, ken je die man?" vraagt de agent.
"Ja, da's mijne baas dus! Er wordt me wel het een en het ander duidelijk nu!" zegt Anthony.
"Misschien best dat jij jezelf morgen even aanmeldt bij de politie, moest je iets meer weten" zegt de agent. "Trouwens, jullie mogen doorrijden nu. 't is al flink laat, ga maar gauw. Jullie zullen wel naar bed willen."
"Dank u vriendelijk mijnheer agent!", zegt Eddy.
Pa kruipt achter het stuur, Anthony zet zich neer op de passagiersstoel, en dan vertrekken ze.

In Tienen zit Florentine nog steeds naar TellSell te kijken. Ditmaal tracht een wulpse afgetrainde dame een buikspier-apparaat aan de man te brengen. "Ach, had ik ook nog maar zo'n figuurke" denkt ze, en ze drinkt verder aan duvelke nummero 12 van die avond.
"Hé Ma, waar blijven die gasten zolang?" roept Patricia van aan de PC. "Ja seg dat weet ik ook niet he, ik weet toch niet hoever dat die moeten rijden. Misschien hebben ze wel 'kaar trobbel'! Zegt Florentine weer terug.
Patricia krabt eens aan haar achterhoofd en kijkt ma achterlijk aan. "Kaart robbel? Wat is dat weer?"
"Ach onnozel kind. Nie 'kaart robbel, kaaaar trobbel' wil zeggen dat ze panne hebben. Ik heb gehoord dat het modern is om Engelse woorden te gebruiken, en ik wil ook een beetje met mijnen tijd meegaan." Zegt ma lichtelijk geïrriteerd, en ze kijkt weer verder naar het mooie strakke lichaam van de dame op de televisie.
"Wie is hier nu de onnozelaar..." denkt Patricia terwijl de haar hoofd schudt en zich weer naar de PC keert...

In de auto slaat de verveling weer toe. De antenne van de haast antieke auto heeft zijn beste tijd gehad, dus de radio-ontvangst is om het even heel erg zacht uit te drukken waardeloos. De enige manier waarop ze met een hoop gekraak erdoorheen een vleugje "radiocontact" door te krijgen, is als Anthony in het dashboardkastje door een gat heen reikt, daar 2 snoertjes tegen elkaar houdt, en ondertussen half uit het raam hangt, terwijl hij met zijn andere hand het dak van de auto beet pakt. Maar aangezien dat aan een slordige 130 km/u flink koud is, is dat na korte tijd al niet meer te doen.
Opeens ziet Anthony in het dashboardkastje een leren mapje liggen. Nieuwsgierig als hij is neemt hij het mapje, maakt het open, en tot ieders verbazing zitten er alle papieren van de auto in.
"Maar dat is nog 's boffen he mannen, nou hebben we nog een legale auto ook!" glundert pa. "Ziet 's!" roept Anthony blij, er ligt hier ook nog een cassettebandje in da kastje. "Nou hebben we toch nog muziek!" en hij stopt het bandje in de cassettespeler. Even horen ze alleen gekraak, maar daarna horen ze keihard Rammstein uit de speakertjes komen. "Godmiljaar wat is dat voor een laweit!" schreeuwt pa. "Ik versta daar geen zak van! Bück dich, dein Gezicht ist mir Egal... Geef mij maar Eddy Wally, das tenminste een echte artiest!" Maar bij gebrek aan beter laat hij het toch op staan.

"Zeg Pa, hoe hard zou deze Escort kunnen?" vraagt Anthony geïnteresseerd. "We zullen zien he jongen" zegt Eddy, terwijl hij ferm het gas indrukt. Anthony kijkt op de meter en ziet hoe het wijzertje gestaag richting de 170 kruipt. "Amai, dat is bekans een echte racewagen hè!" Zegt Anthony met een een grote grijns op zijn gezicht, maar die grijns verdwijnt al snel als hij plotseling een stel knipperende blauwe lampen achter zich ziet.
Vlug gaat Eddy langzamer rijden, en de blauwen lampen halen hun in, en gaan voor ze rijden. "Politie...Stop...Politie...Stop..."
"Opnieuw de flikken? Wat moeten we nou doen?" vraagt Anthony. "Awel, stoppen he, of kunt ge niet meer lezen?" bijt pa hem toe, terwijl hij de auto aan de kant zet.

"Een goedenavond mijne heren, waar is de brand?" zegt de agent als hij aan het raampje komt. "Hoe brand? Er is toch geen brand?", zegt Eddy onnozel om tijd te rekken.
"Niet bijdehand gaan doen he! Waarom chauffeert u met een kleine 180 over de snelweg meneer?" "Sja, dat heet toch niet voor niks een 'SNEL-weg'" zegt Anthony. "Daarbij, wij hebben toestemming gekregen van uw collega's om zo snel te rijden". De agent kijkt hem eens raar aan...
"Hebt ge het nog niet gehoord soms? Wij zijn internationale helden, wij hebben geholpen met het aanleveren van een zeer grote crinimee....cirnimee..crimenie..." "Boef" maakt pa de zin af.
"Jajajaja, en Elvis leeft nog, zegt de agent... "Niet dan?!?" horen ze Jos plotseling vanaf de achterbank zeggen.
"Vraagt dat maar na bij uw collega's dan, als ge ons niet gelooft!" zegt Pa, terwijl hij Anthony een trotse klop op zijn schouder geeft.
"Wij hebben ervoor gezorgd dat Yorje Visulas is overgedragen aan de polies!"

De agent fronst zijn wenkbrauwen en loopt naar zijn wagen. Na een paar minuten komt hij terug naar de Escort en biedt zijn excuses aan. "Sorry heren, de politie is u zeer erkentelijk voor de geboden assistentie bij de aanhouding van Yorje Visulas. Het is ook al heel laat he. Weet ge wat, om de verloren tijd hier in te halen kunt ge onder politiebegeleiding verder. Kunt ge zonder problemen hard doorrijden!" Zegt de agent met een knipoog, en hij stapt in zijn wagen.
En met de politie voorop vervolgen ze hun weg.

Patricia en Ma zien plotseling een hoop zwaailichten voor de deur. "Wat is dat dan nu weer allemaal..." zegt Florentine en ze loopt naar de deur. Nu ja, lopen, ze lijkt eerder op een manke gans zo erg waggelt ze, door al die duvelkes. Als ze de deur open doet, ziet ze dat de politiewagens weer wegrijden, een oranje Escort die op de oprit staat en dat er nog steeds maar 3 mannen uit de auto komen, in plaats van de 4 die ze gedacht had.
De mannen komen de woonkamer in, en Florentine merkt opeens dat Yorje (Of Mario, Günther, Olivier, George...) is, die er niet meer bij is.
"Waar is die Espanjool gebleven?" vraagt ze aan Eddy. "En waarom waren die politiewagens hier allemaal?"
"Rustig rustig, eerst een pintje pakken..." zegt Eddy, en hij loopt de keuken in.

Plots hoort ma een rochelend "Dag Ma" achter haar.
Ze draait zich om, en door haar zatheid struikelt ze bijna. Als ze het beeld van Jos ziet,schrikt ze zo hard dat ze in haar broek zeikt.
"Nu meen ik al dat ik onze Jos zie..." mompelt ze, terwijl ze haar ogen enkele malen dichtknijpt.
Maar het is Jos echt, en opnieuw zegt hij "Dag ma!"

Ma krijgt de tranen in de ogen, mompelt Jos zijn naam en roept: "Eddy! EDDY! Kijkt 's wie er hier is! Onze Jos!! ONZE JOS IS TERUG!!!"
Ma omhelst haar lang verloren zoon. Ook Patricia is erbij komen staan, ook de tranen in de ogen.

Na wat bekomen te zijn van de emoties, zet de herenigde familie zich neer in de zetels. Er wordt wat gepraat en er worden herinneringen opgehaald.
Als Pa met een bak bier uit de kelder komt, en Jos in 'zijn' zetel ziet zitten, wil hij uitvliegen, maar in een flashback ziet hij de ruzie van 11 jaar geleden, omwille van diezelfde zetel, wat de reden was voor Jos z'n vertrek. Pa pakt zich een stoel, draait hem met de leun naar voren en gaat er met de benen uit elkaar op zitten.
Dan gaat opnieuw de deurbel, en ma strompelt naar de deur terwijl ze in zichzelf mompelt "Wie is DAT dan govverdoeme zo laat nog!" Ze opent de deur, kijkt de persoon recht in het gezicht aan en roept..."ARLETTEKE!"