Eluterius

Ma pakt nog maar een Duvelke en installeert zich op de bank om naar de nachtelijke kwaliteitstelevisie te kijken. Ze blijft dat toch iedere keer weer boeiend vinden hoe prachtig die mensen kunnen uitleggen over hun opblaasbare banken en messensetjes die nooit bot worden bij TellSell.



Ondertussen rijden Anthony, Eddy en Yorje met het bakkersbusje richting het kot, waar Yorje Jos gezien heeft. Na een tijdje begint bij Eddy de slaap toe te slaan, en Yorje rijdt verder aangezien hij precies weet waar dat kot staat.

Korte tijd later merkt Anthony dat Yorje de grens met Nederland kruist. De eerste afrit stuurt Yorje het busje de snelweg af, en rijdt naar een woonwagenkamp.

"Zijn we d'r al?" vraagt hij. "Nee, maar dit busje is te langzaam en wordt waarschijnlijk te snel herkend door de politie" antwoordt Yorje.

Op het woonwagenkamp aangekomen parkeert Yorje het busje, en loopt naar een gigantische woonwagen. Nou ja, woonwagen kan je het bijna niet meer noemen, het ding is dusdanig verbouwd dat het makkelijk door zou kunnen gaan voor een gewone woning.

Hij klopt aan en na een paar minuten wordt er open gedaan door een grote brede vent in zijn campingsmoking, behangen met een dusdanige hoeveelheid goud, dat Mr. T. er jaloers op zou worden.

Ze staan even te praten, en opeens haalt Yorje een zakje wit poeder uit zijn binnenzak. Hij geeft het aan de man, die er eens aan proeft, en ze schudden elkaar de hand.

Dan komt Yorje terug gelopen naar het busje. "Wakker worden ouwe!" roept hij tegen Eddy, die van schrik met zijn kop een verse deuk in het dak van het busje creeërt.
"GODVERDOEME lomp kuiken!" brult hij naar Yorje, terwijl hij aan de bult op zijn hoofd voelt.
Yorje zegt dat ze uit moeten stappen en hier even moeten wachten. Anthony en Eddy stappen uit, en Yorje rijdt het busje verder het kamp op.
Pa en Anthony staan een beetje om zich heen te kijken, en ze ontdekken dat het niet alleen een groot kamp is, maar dat het tevens een autosloperij is.
Na ongeveer een kwartier, horen ze een auto naderen. Het is Yorje met een afgetrapte Escort, maar vergeleken met de ter ziele gegane Ascona is het een pracht van een bolide.



"Woaw", zegt Pa, "Da's wel wa anders as die kamionet!"

Het drietal stapt in, Yorje opnieuw aan het stuur, en rijden verder de nacht in.

Een poos later draait Yorje de zopas verworven Escort een zandweggetje in, waar hij na zo'n 20 meter halt houdt. Pa en Anthony turen in het duister... Anthony ziet natuurlijk niets, vanwege die nachtblindheid, maar Pa neemt de couturen van een schuurtje waar.

"Daar zit Jos", zegt Yorje.
Pa wil onmiddellijk naar zijn verloren zoon gaan, maar Yorje zegt: "Wacht even, kom maar achter mij aan"
Ze naderen het schuurtje.
"Wa's da geluid?" vraagt Pa, als ze zo'n 10 meter van het gebouwtje verwijderd zijn.

Er komt inderdaad een raar geluid vanuit die richting, het klinkt enigszins als gekreun, afgewisseld met gehijg en hoefgetrappel. Anthony meent ook het gebleir van een schaap te herkennen. Heeft Yorje hen voor de gek gehouden?

"Sssssst..." gebaart Yorje. "Blijf hier even staan, ik ga een kijkje nemen"

Yorje beent naar het schuurtje, piept door het venster en kan zijn ogen niet geloven. Daar ziet hij Jos, die achter een schaap op zijn knieën zit, terwijl hij het stevig vasthoudt, en met zijn bekken een beukende beweging maakt. Hij puft, kreunt en hijgt...
"Aahh jakkes!" denkt Yorje. Dit doet hem kokhalzen.

Maar het is niet wat Yorje denkt. Met een laatste ruwe stoot duwt Jos het schaap van zich weg, zodat hij zijn jas kan pakken waar het schaap zich op had genesteld.

Dan merkt hij dat Yorje aan de deuropening staat, het schuim van zijn mond vegend..

Aarzelend en rochelend staat Jos op. "Hedde ze gevonden?" vraagt hij.

Vanwege de braakneigingen, veroorzaakt door het "zien" van het degoutante tafereel van daarnet kan Yorje niet onmiddellijk antwoorden, maar hij knikt, en wijst op Pa en Anthony.

Voorzichtig steekt Jos zijn hoofd door het raam. Zijn hart bonkt, en zijn gore ogen worden vochtig als hij, na meer dan 10 jaar (11, namelijk), zijn Pa en kleine broertje terugziet.

"Pa, Anthony" stamelt hij. Hij doet het deurtje open en strompelt naar het tweetal toe, met de armen gespreid.

"Jos..." antwoorden Pa en Anthony op hun beurt, enerzijds uit beleefdheid, anderzijds omdat Jos nu eenmaal zo heet.
Ze vliegen elkaar in de armen. Dat Jos een duidelijke geur van schapenstront met zich meedraagt, wordt nu wel even door de vingers gezien.
Een half uurtje later, als de meeste emoties verdwenen zijn, wordt er beslist om terug te gaan naar Tienen.
"Wacht efkes," zegt Jos.
Hij gaat terug het schuurtje in en komt terug met een oude rugzak.
"M'n spullekes pak ik mee" voegt hij er aan toe.


Het viertal stapt in de Escort en zet koers naar huis.
Onderweg wordt er gepraat en gelachen.
Dan vraagt Anthony: "Waarom zijde gij eigenlijk thuis vertrokken?"
"Ik was die ruzies om die futiliteiten kotsbeu" antwoordt Jos.
"Futiliteiten?" vraagt Anthony.
"Awel jao," zegt Jos, "Ge weet wel, bagatellekes"
"Bagatellekes?" vraagt Anthony.
Vanop de passagierszetel geeft Pa Anthony 'n goeie dreun... "Kleinigheden, SNUL!" roept hij er nog bij.
Jos heeft moeite om zijn lach in te houden.

"We naderen de grens" onderbreekt Yorje. "We zijn bijna thuis"

Even verderop doemt inderdaad de grens op. Enkele auto's moeten stoppen voor allerlei routinaire controles, en mogen dan weer doorrijden. Ook de Escort van het viertal moet stoppen. Yorje wordt lijkbleek. Hij probeert zich stoer te houden, en geeft zoals iedereen zijn paspoort af. De grenswachter kijkt naar Yorje's paspoort, naar hem zelf, en loopt naar binnen. Luttele seconden later stormen 5 soldaten naar buiten, het geweer in aanslag.

De grenswachter van daarnet komt terug aan de Escort staan en zegt: "Yorje Visulas, gelieve uit te stappen en je handen op het dak van de auto te plaatsen, benen gespreid"

Met een bonkend hart doet Yorye wat hem gevraagd wordt.
Twee soldaten foullieren hem en slaan hem onmiddellijk in de boeien.
"Govverdoeme, wa's da nu wejal allemaal" zucht Pa...